بازگشت به عقب

امروز رفتیم خیام، احساس می کردیم دیگه به اونجا تعلق نداریم.

دانشگاه رو سپردیم دست یه مشت دهه هفتادی.

جلوی میدون کره بز واستادیم و عکس گرفتیم.

یادی از گذشته کردیم و خندیدیم و سپس هاله ای از غم بر چهره مان سایه افکند.

با تشکر از تمامی آقایانی که به واسطه ی اسمهایی که روشون گذاشته بودیم تمام آن چهار سال موجبات خنده و شادی ما را فراهم کرده بودند.

از جمله عزیزان:

آقای راه راه، سگارو، کاکرو، آقای آبی، دلاور کوچک، هایدی، تسوکه، پونه، شبه سگارو، لپ قرمزو، ریخ ماسوک، پنج شنبه، و تمام عزیزانی که الان حضور ذهن ندارم.

گریه ی حضار