چکامه بهار شیراز

هر که بیند همچو من شیراز را فصل بهار

میزند بی شک از اینجا پشت پا بر هر دیار

آن بهشت جاودان شیراز میباشد که باد

مشک تر می آورد با خود ز هر سو بار بار

از کدامین گوشه فردوس دارد کس بیاد

دشت نرگس ، باغ سنبل ، آب  مروارید  بار

شبنمش در لاله الماسی بیاقوتی نگین

یا که در جام عقیقی چون نبید خوشگوار

رویت سرو «ارم» دیدار باغ  «دلگشا»

                               می رباید هوش از سر، می برد از دل قرار

بلبلان خوش سخن در باغ و بستان بیحساب

قمریان نغز گو در دشت و هامون بیشمار

گیسوان بید مجنون را خوش آرایش دهد

باد روح افزای ماه فروردین مشاطه وار

در لطافت، در طراوت، در صفا، در تازگی

بر سر گیتی بود «شیراز» تاج افتخار

راحت جانست الحق این هوای روحبخش

                        سرو شیراز است بی شک قامت دلجوی یار

دلبرا دور از منی در این بهار جانفزا

جای تو خالی است بر من در کنار جویبار

روی ماهت قبله دلهاست ای آرام جان

دین و دلها برده ای با آن دو زلف تابدار

چون گل رویت ندیدم،گل میان بوستان

چون قد سروت نباشد سرو اندر مرغزار

می نشینم با خیال قامتت در پای سرو

یا بیاد روی تو رو می کنم بر لاله زار

کعبه الهام«شیراز» است اهل فضل را

کاخ دانش ماند از مردان اینجا استوار

خوبی شیراز را این بس که سعدی بعد مرگ

سالها بر مردم ایران بود آموزگار

تا که نام سعدی و حافظ بود بر لوح دهر

شهر شیراز از خدا خواهم که ماند پایدار

شهر شیراز از طبیعت تا بحال آباد بود

شد کنون آبادتر از لطف خاص شهریار

مژده ای جانبخش شنیدم که شاه آید بپارس

کرد باید در ازاء مژدگانی جان نثار

خرم آن کشور که باشد پهلوی شاهنشهش

زنده و جاوید بادا نام او در روزگار

تا که این نوح است کشتیبان بساحل می رسد

کشتی ایران زتدبیر شه والاتبار

می کنم تقدیم این گفتار را بر اهل پارس

تا که نامی از«فریدون» نیز ماند یادگار

فریدون مشیری